Stawka preferencyjna dla budynków związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych

To właśnie u podmiotów, które udzielają świadczeń zdrowotnych i równolegle prowadzą działalność gospodarczą w innym zakresie, występują największe problemy dot. rozgraniczenia powierzchni budynków lub ich części, którą można opodatkować stawką preferencyjną.

Stawka preferencyjna dla budynków związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych) jest stawką wielokrotnie niższą od stawki przewidzianej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Jest to stawka niższa także od stawki przewidzianej dla budynków pozostałych. Nie dziwi więc zamiar skorzystania z niej przez wielu podatników.

Powszechnie przyjmowany jest w orzecznictwie pogląd, że do zastosowania preferencyjnej stawki zdrowotnej konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

• budynek lub jego część muszą być związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych;
• ww. budynek lub jego część musi zajmować podmiot udzielający tych świadczeń (istotny jest wpis do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą).

Powyższe wytyczne nie rozwiewają jednak szeregu innych wątpliwości. Kontrowersje wzbudzają m.in. zakres świadczeń zdrowotnych uzasadniający zastosowanie stawki preferencyjnej oraz ocena, które budynki lub ich części mogą być uznane za „związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych”.

Definicja świadczeń zdrowotnych:

Świadczenia zdrowotne, w rozumieniu ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej definiuje się jako „działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania”.

Takie rozumienie tego pojęcia daje wiele możliwości interpretacyjnych.

Z tego względu ocena podatników często różni się od stanowiska prezentowanego przez organy podatkowe. Te ostatnie najczęściej interpretują pojęcie świadczeń zdrowotnych wąsko (powołując się na cel stawki preferencyjnej - wsparcie sektora zdrowia), starannie analizując jakie aktywności mieszczą się w ramach świadczenia zdrowotnego oferowanego przez podatnika.

Z tego powodu świadczenie danego typu (np. turnus rehabilitacyjny) nie zawsze będzie traktowane jako świadczenie zdrowotne przez organy podatkowe.

Aby zminimalizować ryzyko sporu warto, aby podatnik dokonał szczegółowej analizy prowadzonej działalności pod kątem przepisów o działalności leczniczej.

Zajmowanie budynku przez podmiot udzielający świadczenia zdrowotne:

Nie jest możliwe generalne stwierdzenie, które budynki lub ich części mogą być opodatkowane stawką preferencyjną.
Z orzecznictwa wynika bowiem, że nawet to, iż dany obiekt z definicji służy do wykonywania świadczeń zdrowotnych nie oznacza możliwości skorzystania z preferencyjnej stawki co do całej jego powierzchni (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 27 września 2013 r. sygn. II FSK 3028/11).

Za niekorzystną dla przedsiębiorców należy uznać umacniającą się linię orzeczniczą, zgodnie z którą zastosowanie stawki preferencyjnej co do danej powierzchni jest możliwe tylko wtedy, gdy ta sama powierzchnia nie jest jednocześnie wykorzystywana dla celów komercyjnych.

Zgodnie z tą koncepcją powierzchnia pomieszczenia, z którego korzystać mogą zarówno goście hotelowi jak i osoby korzystające ze świadczeń zdrowotnych (np. rehabilitacji leczniczej), będzie opodatkowana stawką właściwą dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (tak m.in. w wyroku NSA z dnia 6 listopada 2020 r. sygn. akt: II FSK 3451/18).

Pomimo powyższej, niekorzystnej linii orzeczniczej, jednocześnie w treści części wyroków sądowych obserwujemy faktyczne poszerzanie katalogu pomieszczeń, które opodatkowywane są stawką preferencyjną (tak np. w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2020 r. sygn. akt: II FSK 1968/18).

Coraz częściej za takie nie są uważane tylko powierzchnie bezpośrednio wykorzystywane na potrzeby udzielania świadczeń zdrowotnych, ale także pomieszczenia pomocnicze takie jak jadalnie, szatnie i poczekalnie.

Z powyższych rozważań wynika, że nie jest możliwe podanie ogólnych wytycznych co do możliwości zastosowania stawki podatku od nieruchomości związanej z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. W każdym przypadku konieczna będzie dogłębna i szeroka analiza działalności danego podatnika.